Καιρό είχα να ανεβάσω κάτι εδώ, υπόσχομαι ότι στη συνέχεια θα είμαι λιγάκι συνεπέστερος. Διαβάστε το άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Νέα Κρήτη".
Δεν πιστεύω στην έλλειψη ευθύνης "των πολλών". Θεωρώ ότι ένας λαός εν πολλοίς είναι υπεύθυνος για την μοίρα του. Τουλάχιστον εφόσον ζει κάτω από ένα σχετικά "ελεύθερο" καθεστώς, όπως είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Φυσικά, είναι πτωχή, πολύ πτωχή η ψήφος ως έκφραση της συμμετοχής των πολιτών σε ένα "δημοκρατικό καθεστώς". Ανεπαρκέστατη. Ωστόσο, στους καιρούς που ζούμε, με τη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου να είναι απολιτίκ ιδιώται (με την αρχαιοελληνική έννοια) αυτή η ελάχιστη, φτωχή συμμετοχή, μοιάζει επαρκής για τους πολλούς. Για εμάς που θέλουμε κάτι παραπάνω, όχι, αλλά... έχουμε επιλογές.
Παρόλα αυτά, ακόμη και η καλή και σωστή διαχείριση αυτού του δικαιώματος, σε συνδυασμό με το δικαίωμα στην διαμαρτυρία, μπορεί να φέρει αποτελέσματα και να μην επιτρέψει στους πολιτικούς να μας πάνε εκεί που τους προστάζουν τα συμφέροντα που υπηρετούν.
Στην Ελλάδα οι αποφάσεις των πολιτικών και η πορεία που έχει πάρει η χώρα, δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με τις επιθυμίες των πολιτών. Η απόσταση πλέον μεταξύ της ηγεσίας του τόπου και του λαού είναι χαώδης, ποτέ δεν υπήρξε μεγαλύτερη. Ακόμη και οι δικτατορίες του Μεταξά και των συνταγματαρχών, είχαν απείρως μεγαλύτερη σύγκλιση ως προς τις επιθυμίες του λαού και τις πράξεις των κυβερνώντων, απ' ότι έχει η - μασκαρεμένη σε "δημοκρατία" - χούντα των ξένων κέντρων οικονομικής εξουσίας που μας κυβερνούν με αντιπρόσωπους τους "Έλληνες" πολιτικούς και τεχνοκράτες.
Οπότε, ένα το κρατούμενο: οι κυβερνώντες κάνουν ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που επιθυμούν οι ψηφοφόροι τους.
Δεύτερον: οι τελευταίοι (δηλαδή εμείς) καλώς ή κακώς έχουμε στην συντριπτική πλειοψηφία μας, μετατραπεί σε αυτό που έλεγα παραπάνω, έναν πολτό ιδιωτών, που δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον για τα κοινά, αλλά το μοναδικό που τους μέλει είναι η τσέπη τους και η καλοπέρασή τους. Τίποτε, μα τίποτε άλλο. Και αυτά, ξέρετε, πληρώνονται. Ναι, ήταν cool να μην ασχολείσαι με την πολιτική γιατί "όλοι ίδιοι είναι μωρέ" και που να τρέχεις τώρα με το μανόλο μπλάνικ των 800 ευρώ στα πεζοδρόμια και έχεις και ραντεβού με την γκόμενα/τον γκόμενο για να πεταχτείτε Αράχωβα/Καρπενήσι/Σαντορίνη/Μύκονο. Ήταν cool. Σήμερα είναι coolαμάρα. Μεγάλη μάλιστα - με δύο χρόνια λιτότητας, πόσοι έχουν πλέον τη δυνατότητα για μπλάνικ, Μύκονο, Αράχωβα; Τόχω ξαναγράψει: στους καιρούς που ζούμε, το "περιμένω να δω τι θα γίνει", ο λατρεμένος καιροσκοπισμός που όλοι μας εφαρμόσαμε για χρόνια, είναι έγκλημα, όπως έγκλημα είναι και η απάθεια, το κλείσιμο στο καβούκι μας, το να περιμένουμε από τους άλλους να φτιάξουν τα πράματα για μας.
Ναι, συνέπεια διαφόρων συγκυριών, η πλειοψηφία των Ελλήνων πέρασε από καλά έως εξαιρετικά τα τελευταία 20-25 χρόνια. Λεφτά (πολλά) υπήρχαν, έβγαιναν σχετικά εύκολα, ατιμωρησία υπήρχε, αφασία υπήρχε, όλα παίζανε. Ε, αυτά ΤΕ-ΛΕΙΩ-ΣΑ-ΝΕ. Δεν πρόκειται να επιστρέψουν ξανά αυτές οι μέρες, να το βάλετε όλοι καλά στο μυαλό σας. Ωστόσο μεταξύ του άκρατου καταναλωτισμού και της άνευ μέτρου ευδαιμονίας από τη μια και της μετατροπής του συνόλου των μισθωτών της χώρας σε σκλάβους και την εξαφάνιση της μέσης τάξης από την άλλη, υπάρχει απόσταση.
Βεβαίως εδώ που μας έφεραν οι - ευρισκόμενοι σε διατεταγμένη υπηρεσία - κυβερνώντες μας, δεν υπάρχουν περιθώρια για "ανώδυνες" λύσεις. Αν από τις εκλογές του 2009 είχε αναδειχθεί μια κυβέρνηση που θα δούλευε για την Ελλάδα και τους Έλληνες και όχι για ξένα και αλλότρια συμφέροντα το πρόβλημα θα είχε ξεπεραστεί με περισσότερο ή λιγότερο επώδυνο τρόπο: το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί θα ήταν μια στάση πληρωμών στις αρχές του 2010 και ένα νέο ξεκίνημα, δύσκολη μεν κατάσταση, αλλά ούτε καν τόσο επώδυνη όσο αυτά που έχουν συμβεί ήδη στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν (πόσο δε μάλλον σε σχέση με τα τρομακτικά που θα συμβούν στα επόμενα 2-3 χρόνια). Ήδη προ πολλού θα είχαμε περάσει σε θετικό πρόσημο ανάπτυξης, η χώρα θα είχε απαλλαγεί από το επονείδιστο χρέος της και θα είχε κρατήσει την εθνική κυριαρχία της και την περιουσία της, οι απώλειες που θα είχαμε υποστεί όλοι θα είχαν αρχίσει ήδη να καλύπτονται και το μέλλον θα ήταν αν όχι ρόδινο, τουλάχιστον ευοίωνο.
Ομως, εκεί που μας έφεραν τώρα, οποιαδήποτε λύση-σοκ (όπως η στάση πληρωμών) θα είναι εξόχως επώδυνη, διότι ήδη βρισκόμαστε σε ένα τρομερά χαμηλό σημείο.
Ομως δεν υπάρχει άλλη λύση. Η εναλλακτική,να μετατραπούμε σε έναν λαό δουλοπάροικων που θα εργάζονται για ένα κομμάτι ψωμί για τα ξένα αφεντικά και τους ντόπιους δοτούς τους, είναι πολύ εφιαλτική μόνο και να την σκεφτεί κανείς.
Για τούτο είναι απαραίτητο να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας. Σήμερα, όχι αύριο. Να βγούμε στους δρόμους, να φωνάξουμε, να διαμαρτυρηθούμε. Ολοι μαζί - μισθωτοί, συνταξιούχοι, φοιτητές, μαθητές, μικροεπαγγελματίες, όλοι όσοι βλέπουν το παρόν τους να καταστρέφεται και το μέλλον τους να εξαϋλώνεται, να βγούμε στους δρόμους και να τους κάνουμε να κατανοήσουν ότι ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΝΕΧΤΟΥΜΕ ΑΛΛΟ.
Στο χέρι μας είναι!
