Αντε πάλι αρχίζει το αυτομαστίγωμα... Πήρανε γραμμή διάφοροι από τη μελέτη του ΟΟΣΑ που επισημαίνει ότι "αυτή η χώρα δε θέλει να αλλάξει με τίποτε" και πήρανε τα φραγγέλια για να αρχίσουν να χαρακώνουν τις πλάτες τους. Ήρεμα, συνέλληνες, μην αρχίζετε ακόμη το αυτομαστίγωμα.
Καταρχήν είναι λάθος (τραγικό) να αποσυνδέουμε τα λεγόμενα από αυτόν που τα λέει. Για τον ΟΟΣΑ μιλάμε, δε μιλάμε για κανα προοδευτικό ή επιστημονικο ίδρυμα, μιλάμε για έναν από τους βασικούς πυλώνες του νεοφιλελεύθερου οικονομικού κατεστημένου. Και τι λέει λοιπόν η έκθεση του - κάθε άλλο παρά αμερόληπτου και αδέκαστου - ΟΟΣΑ; Οτι δεν εφαρμόζουμε τις "μεταρρυθμίσεις" του μνημονίου! Και είμαστε λέει "πολύ κακά παιδιά" διότι δεν εφαρμόζουμε αυτά που μας λένε οι Ευρωπαίοι φίλοι, εταίροι και πιστωτές μας.
Με αυτό το δεδομένο, μοιάζει τουλάχιστον ανέκδοτο (για να μην πω τίποτε χειρότερο) να βλέπω εφημερίδες και μέσα που σκίζουν τις κάλτσες τους ενάντια στο μνημόνιο, να... αρχίζουν το μοιρολόι μόλις βλέπουν την έκθεση του ΟΟΣΑ! Ελεος, άνθρωποί μου, αποφασίστε επιτέλους τι στα κομμάτια πιστεύετε. Αποφασίστε αν το μνημόνιο είναι "καταστροφικό" (όπως - σωστά φρονώ - γράφετε) ή αν εμείς είμαστε ανίκανοι να εφαρμόσουμε την πιο απλή μεταρρύθμιση (που ουρλιάζετε μόλις είδατε την έκθεση του ΟΟΣΑ). Το ότι αυτοί οι κύριοι - που υπηρετούν το ίδιο τραπεζικό και χρηματιστηριακό κατεστημένο που... καθημερινά "κατακεραυνώνετε" - γράφουν και μερικές σωστές διαπιστώσεις, δε σημαίνει ότι δικαιώνονται και ως προς το σύνολο της θέσης τους. Και οι Ναζί είχαν αρκετές καλές ιδέες και ως προς ορισμένες από τις εμμονές τους είχαν δίκιο, αυτό δε σημαίνει ότι ήταν... καλοί άνθρωποι κι ωφέλιμοι για την ανθρωπότητα. Στο κάτω κάτω, για τους νεοφιλελεύθερους "καλό δημόσιο είναι το νεκρό δημόσιο" και αυτό οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος που δεν έχει πέντε εκατομμύρια ευρώ στην τράπεζα, το βρίσκει τουλάχιστον ατυχές.
Και αφού τελειώσαμε με τα διαδικαστικά, να πούμε και τα της ουσίας: Το πρόβλημα με τον δημόσιο τομέα της Ελλάδας είναι ένα και μοναδικό: αποτελεί έκφανση και έκφραση (και ένα εκ των δύο κυρίων πεδίων εφαρμογής - το άλλο είναι οι οικονομικές δοσοληψίες του κράτους με τα "ευνοούμενα" τέκνα του) του πελατειακού κράτους που έχει στηθεί στην Ελλάδα από ...συστάσεως ελληνικής πολιτείας. Αν εξέλιπε αυτή η πελατειακή σχέση, αν το Δημόσιο ήταν ξέχωρο από τα κόμματα, ανεξάρτητο και δίχως να ελέγχεται απ' αυτά, τότε το 90% των προβλημάτων του θα έπαυαν αυτοστιγμεί να υπάρχουν. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να εισαχθεί άμεσα και δίχως κανενός είδους άλλες αλλαγές, η αξιολόγηση και ο έλεγχος απόδοσης των δημοσίων υπαλλήλων και θα μπορούσε να αρθεί η μονιμότητά τους - η έλλειψη μηχανισμού αξιολόγησης και η μονιμότητα είναι ίσως οι δύο παράγοντες που περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο καθιστούν το δημόσιο μας τόσο αντιπαραγωγικό και τόσο εξώφθαλμα... ραχατιλίδικο.
Επίσης, δίχως κομματικό έλεγχο, δεν θα ήταν προϊστάμενοι το ...20% (!) των υπαλλήλων, ούτε και θα παρατηρείτο το φαινόμενο να υπάρχουν υπηρεσίες όπου πέντε προϊστάμενοι... προϊστανται δύο εργαζομένων. Ακόμη, εφόσον τα κόμματα δεν είχαν να κερδίσουν κάτι - βολεύοντας τους ημέτερους - δεν θα δημιουργούσαν κάθε τρεις και δέκα νέους άχρηστους οργανισμούς και υπηρεσίες, η μόνη "χρησιμότητα" των οποίων είναι να αποκαταστήσουν σε θέσεις διευθυντικές (και καλά αμειβόμενες) πεντέξι κολλητάρια κάποιου υπουργού. Ουτε θα είχαν περάσει από το παράθυρο (ως τροπολογίες σε... μεταμεσονύχτιες ψηφοφορίες ή θερινά τμήματα) κάτι απίθανες προσαυξήσεις και υπερ-αμοιβές για κάποια τμήματα, οργανισμούς και οργανώσεις που ανήκουν στο ευρύτερο δημόσιο.
Και ας πάρουμε εν τέλει χαμπάρι κάτι: δεν υπάρχει "παραγωγικό δημόσιο", πουθενά στον κόσμο. Εφόσον ο εργαζόμενος δεν υφίσταται την πίεση του "αφεντικού" ή δεν έχει το κίνητρο της "καριέρας" (αμφότερα, λόγω φύσης, δεν υπάρχουν στο δημόσιο - σε ΚΑΘΕ δημόσιο οποιασδήποτε χώρας) δεν θα "σκοτώνεται" στη δουλειά, χαλώντας στο φινάλε την υγεία του και την βολή του, όπως κάνει σε μια ιδιωτική επιχείρηση. Εξάλλου, το δημόσιο δεν υπάρχει για να παράγει κέρδη (άλλο αν σε αρκετές χώρες - λ.χ. στις σκανδιναβικές - το κάνει κι αυτό) αλλά για να παράγει ΕΡΓΟ και να προσφέρει ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ στο σύνολο των πολιτών και επίσης για να συμβάλλει στην αναδιανομή των εισοδημάτων και να παίζει τον μπαμπούλα στην αγορά εργασίας, ώστε να κρατιούνται σε ένα επίπεδο οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα.
Ωστόσο αυτό δε σημαίνει ότι υπάρχει άλλο δημόσιο στον (δυτικό) κόσμο, όπου παρατηρείται η τραγική εικόνα του ελληνικού. Το ελληνικό δημόσιο μπορεί να βελτιωθεί 100% και να προσφέρει υπηρεσίες στο ύψος που τις δικαιούται ο πολίτης και δίχως "κοινωνικά προκλητικές" αμοιβές και νταβατζηλίκια. Ωστόσο θα πρέπει τα κόμματα να αποφασίσουν να το αφήσουν ήσυχο και... αυτό είναι λίγο δύσκολο.
Και προς θεού, "βελτίωση" δε σημαίνει "διάλυση", όπως θέλουν να κάνουν οι αλητάμπουρες που δίνουν εντολές στα τζιμάνια της ελληνικής κυβέρνησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου