Από μικρό και από τρελλό…

Το άρθρο δημοσιεύτηκε 24/11/11 στην εφημερίδα Νέα Κρήτη

Ακροδεξιός, εθνικιστής, γραφικός, φωνακλάς - έχουν ακουστεί διάφορα όχι και τόσο κολακευτικά για τον Νάιτζελ Φάρατζ, τον επικεφαλής του βρετανικού κόμματος UKIP (UK Independence Party) και ευρωβουλευτή. Όμως, αν μη τι άλλο, ακριβώς το γεγονός ότι είναι... πιστοποιημένος γραφικός, του έχει επιτρέψει να λέει την αλήθεια πάντα, μη διστάζοντας να εκστομίσει ακόμη και τις πλέον "ταμπού" πραγματικότητες, που ουδείς τολμά να αναφέρει. Έχει το ακαταλόγιστο; Όχι ακριβώς... απλώς, εξαιτίας ακριβώς του ότι εκπροσωπεί έναν περίπου περιθωριακό πολιτικό σχηματισμό, που περιορίζεται (λόγω φύσης) στα όρια μιας χώρας, βρίσκεται εκτός των "μεγάλων παιχνιδιών" και έχει για το λόγο αυτό τη δυνατότητα να λέει τα πράγματα με το όνομά τους και να μη "μασά" από "μεγάλα μυστικά" και από θέσφατα.
Χθες... το διέπραξε ξανά. Και ήταν χειμαρρώδης, εύστοχος και... σχεδόν παιδικά ειλικρινής. Μίλησε, λοιπόν, στο Ευρωκοινοβούλιο στο Στρασβούργο και σε... εκλεκτό ακροατήριο, αφού όλη η διορισμένη ευρω-ηγεσία (Χέρμαν Βαν Ρομπάι, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, Όλι Ρεν και Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ) ήταν παρούσα, προσφέροντάς του τα... ιδανικά αφτιά και μάτια για την παράσταση που ετοίμαζε. Και τι παράσταση ήταν αυτή!
Τι είπε για κυβερνήσεις-μαριονέτες, για διορισμένους δίχως δημοκρατική νομιμοποίηση, για Ευρώπη γερμανικής κυριαρχίας... τα έδωσε όλα! Για παράδειγμα, μίλησε για τους παρόντες ευρω-ηγέτες, οι οποίοι «δεν μπορούν άμεσα να θεωρηθούν υπεύθυνοι για τη δεδομένη αποτυχία του ευρώ, αφού δεν είναι εκλεγμένοι και δεν έχουν δημοκρατική νομιμοποίηση για το ρόλο τους απέναντι στην κρίση» και, όπως συμπλήρωσε, σε αυτό το κενό ηγεσίας «μολονότι απροθύμως, προχώρησε η Άγκελα Μέρκελ», επισημαίνοντας ότι «τώρα ζούμε σε μια Ευρώπη γερμανικής κυριαρχίας». «Δε θέλω να ζω σε μια τέτοια Ευρώπη, ούτε οι Ευρωπαίοι το θέλουν», πρόσθεσε.
Και εδώ αρχίζει το σόου: «Αλλά εσείς, κύριοι, παίξατε έναν ρόλο. Όταν ο κύριος Παπανδρέου χρησιμοποίησε τη λέξη "δημοψήφισμα", ο κ. Ρεν το χαρακτήρισε ως "ρήγμα εμπιστοσύνης" και οι φίλοι σας εδώ μαζεύτηκαν σαν αγέλη από ύαινες, περικυκλώνοντας τον Παπανδρεόυ, κατεβάζοντάς τον και αντικαθιστώντας τον με μια κυβέρνηση-μαριονέτα», είπε χαρακτηριστικά, σημειώνοντας ότι αποφασίστηκε να φύγει και ο Μπερλουσκόνι, ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον πρώην επίτροπο Μάριο Μόντι «αρχιτέκτονα αυτής της ευρω-καταστροφής». Και στο φινάλε, επιτέθηκε κατά του Χέρμαν Βαν Ρομπάι, ρωτώντας τον με «ποιο δικαίωμα ένας μη εκλεγμένος λέει στον ιταλικό λαό ότι δεν είναι ώρα για εκλογές»!
Ε, ναι, από μικρό και από τρελό (αν υποθέσουμε ότι ο Φάρατζ είναι "τρελός") θα ακούσεις την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι αυτή που όλοι μας γνωρίζουμε, όλοι την κουβεντιάζουμε μεταξύ μας, αλλά στο πλαίσιο της "συνεννόησης" ή της "παροχής περιθωρίων χρόνου" ή τέλος της "αποφυγής της βίαιης χρεωκοπίας", δεν την... πολυλέμε δημόσια. Η αλήθεια πονά, διότι δείχνει ότι τα όποια ψήγματα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, τουλάχιστον σε ουσιαστικό επίπεδο, έχουν αρχίσει να εξανεμίζονται και η Ευρώπη ολόκληρη εξελίσσεται σε μια απέραντη επικράτεια όπου μη εκλεγμένοι κάνουν τα θελήματα επίσης μη εκλεγμένων, οι οποίοι βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία των μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των κυριότερων επιχειρηματικών συμφερόντων.
Τέτοιου είδους κουκλοθέατρο έχει τουλάχιστον ενάμιση αιώνα να βιώσει η δυτική Ευρώπη - όμως ήταν μοιραίο να το δούμε και αυτό στη διάρκεια της ζωής μας: τον αργό θάνατο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην Ευρώπη. Ή μάλλον... τη μετατροπή της σε ένα άθλιο ζόμπι, που περιφέρει το μισοσαπισμένο κουφάρι του χαριεντιζόμενο με τα μεγάλα συμφέροντα που προκάλεσαν την κρίση για να προωθήσουν την ατζέντα τους.
Όπως θα έλεγε και ο Φάρατζ, "we ought to put this zombie out of it's misery"... και όποιος δεν κατάλαβε μπορεί να ρωτήσει κάποιον αγγλομαθή. Πάντως, τα ζόμπι - λέει - τα εξοντώνεις μόνο άμα τους κόψεις το κεφάλι. Φοβούμαι ότι του συγκεκριμένου ζόμπι το κεφάλι είναι... πολλαπλό.